Wzorzec rasy

Wrażenie ogólne:

Owczarek niemiecki jest psem średniej wielkości o lekko wydłużonym tułowiu, mocnej budowie, suchym kośćcu i silnym umięśnieniu. Ma okrywę włosową dobrze chroniącą go przed wpływem warunków atmosferycznych. Odpowiadający wzorcowi wygląd psa obrazuje wrodzoną siłę, pojętność i zwrotność w ruchu. Owczarek niemiecki powinien wykazywać odwagę i nieustępliwość w obronie swojego pana i mienia, z pasją atakować na rozkaz, ale poza tym powinien być czujnym, posłusznym i miłym towarzyszem w domu lecz powściągliwym w stosunku do innych osób. Pomimo wybujałego temperamentu owczarek niemiecki powinien być skłonny do uległości, dostosować się do każdej sytuacji, chętnie wykonywać wyznaczone dla niego zadania. Jego uzdolnienia węchowe w połączeniu z budową kłusaka, umożliwiającą na spokojne i pewne, bez wysiłku wypracowywanie śladów z nosem trzymanym tuż przy ziemi powodują, że może być używany do różnych celów, jako pies tropiący i szukający. Ogólny jego wygląd jest zatem wyrazem naturalnej szlachetności i wzbudzającego respekt spokojnego usposobienia.

Ważne proporcje:

Wysokość w kłębie:

Pies:  62.5 cm, Suka: 57.5 cm. Dopuszczalne jest odchylenie w górę lub w dół do 2,5 cm.

Długość tułowia jest o 10-17% większa od wysokości w kłębie.

Charakter:

Owczarek niemiecki musi być zrównoważony, pewny siebie, oddany właścicielowi, łagodny (o ile nie zostanie sprowokowany), czujny i łatwy do wyszkolenia. Cechy te, połączone z odwagą, ciętością i twardością charakteru czynią z niego dobrego psa rodzinnego, do towarzystwa, obrońcę, stróża, psa policyjnego, tropiącego i pasterskiego.

Głowa:

Proporcjonalna do wielkości tułowia (długość ok. 40 % wysokości w kłębie). Nie powinna być ani ciężka ani za delikatna i lekka lub zbyt wydłużona, między uszami umiarkowanie szeroka. Ma być sucha i umiarkowanej szerokości między uszami. Długość mózgoczaszki równa się około 50 % całej długości głowy, szerokość mózgowioczaszki u psa nieco większa, a u suki nieco mniejsza niż jej długość. Czaszka oglądana z góry stopniowo i równomiernie zwęża się, poczynając od uszu, ku wierzchołkowi nosa, zaś czoło oglądane z boku i z przodu powinno być tylko lekko wysklepione, bez – lub ze słabo zaznaczoną bruzdą czołową.

Nos:

Lustro nosa czarne lub przy umaszczeniach rozjaśnianych, rozjaśnione zgodnie z działaniem genu. 

Uzębienie:

Mocne, zdrowe i kompletne – 42 zęby zgodnie z wzorem zębowym. Zgryz nożycowy, to znaczy siekacze górnej szczęki znajdują się ciasno przed siekaczami żuchwy. Zgryz cęgowy, przodozgryz i tyło zgryz są wadliwe. Wadą jest także ustawienie siekaczy w linii prostej i duże odstępy między zębami. Kości szczęk dobrze rozwinięte, zęby głęboko osadzone w szczękach.

Oczy:

Średniej wielkości, kształtu migdała, trochę skośnie ustawione, nie wyłupiaste, możliwie jak najciemniejsze lub dopasowane do maski. 

Uszy:

Średniej wielkości, przy podstawie szerokie, stojące, skierowane małżowinami do przodu i równolegle wobec siebie, mogą być tak ruchu, jak w spoczynku położone płasko do tyłu. Uszy załamane na końcach, obwisłe, szeroko rozstawione lub ściągnięte do środka są wadliwe.

Szyja:

Mocna, bardzo dobrze umięśniona, bez podgardla. Ustawiona pod kątem około 45 stopni w stosunku do linii grzbietu.

Tułów:

Długość tułowia nie powinna przekraczać o 110 do 117 % wysokości psa. Kłąb długi, wyraźnie wzniesiony i łagodnie przechodzący w linię grzbietu. 

Klatka piersiowa głęboka (ok. 45 – 48 % wysokości w kłębie), długa, sięgająca daleko do tyłu. Żebra dobrze uformowane i długie, ani beczkowato wygięte, ani płaskie. Dobrze ukształtowana klatka piersiowa zapewnia łokciom swobodny ruch w czasie kłusu, natomiast zbyt wybrzuszona, zakłóca ruch łokciom i powoduje ich odstawanie.

Grzbiet łącznie z lędźwiami prosty i silny. W części piersiowej niedługi, mocny. Lędźwie krótkie, szerokie, mocne, silnie umięśnione.

Zad długi, lekko spadzisty. Zad krótki, spadzisty lub o poziomej linii nie jest pożądany.

Brzuch umiarkowanie podkasany.

Ogon:

Obficie owłosiony , opuszczony w dół sięga co najmniej stawu skokowego. Czasem, choć to niepożądane ma lekkie zagięcie na bok. W podnieceniu i w czasie ruchu ogon jest wyżej podnoszony i wyginany.

Kończyny przednie:

Łopatka długa, skośnie ustawiona, dobrze umięśniona, płasko przylegająca. Ramię jest ustawione do łopatki prawie pod kątem prostym, mocne i dobrze umięśnione. Przedramię oglądane ze wszystkich stron proste, o długości większej niż głębokość klatki piersiowej. Śródręcze silne, niezbyt stromo ustawione. Łokcie ani odstające, ani wciśnięte. Łapy owalne, tworzą je krótkie zwarte i wysklepione palce oraz twarde, ale nie szorstkie opuszki. Pazury krótkie, mocne, ciemne.

Kończyny tylne:

Pośladki szerokie, silnie umięśnione. Kąt w stawie kolanowym ok 120. Ukątowanie kończyn tylnych odpowiada mniej więcej ukątowaniu przednich, ale nie może być przesadne. Staw skokowy mocny. Śródstopie mocne. Ogólnie biorąc, kończyny tylne powinny być mocne i dobrze umięśnione, aby mogły z łatwością spełniać zadania siły napędowej psa.

Ruch:

Owczarek niemiecki porusza się kłusem, a odpowiednia długość kończyn i harmonijne kątowanie pozwala na dobry wykrok kończyn przednich i daleki zasięg kończyn tylnych, przy zachowaniu pewnej linii grzbietu. Jakakolwiek tendencja do nadmiernego kątowania kończyn tylnych zmniejsza siłę, a tym samym wytrzymałość. Prawidłowo zbudowany i kątowany owczarek porusza się przestrzennym, wydajnym i niskim kłusem, który wydaje się niezmordowany. W ruchu głowa jest wysunięta ku przodowi, ogon lekko wzniesiony, a linia górna powinna bez większych zaburzeń przebiegać płynnie od końców uszu aż do końca ogona.

Skóra:

Niezbyt ściśle przylegająca, ale bez fałd.

Sierść:

Owczarki niemieckie hodowane są w dwóch odmianach – krótkowłosej
i długowłosej, w każdym przypadku z podszerstkiem.
Odmiana krótkowłosa (Stockhaar): włos okrywowy bardzo gęsty, nadzwyczaj
twardy i przylegający. Na głowie, uszach, przednich stronach kończyn
i łapach włos krótki. Nieco dłuższy i bardziej obfity na szyi, tylnych
stronach kończyn przednich powyżej nadgarstka; na tylnych stronach ud
tworzy umiarkowanie obfite portki.
Odmiana długowłosa (Langstockhaar): Włos okrywowy dłuższy, miękki,
nieprzylegający, dłuższy włos na uszach i kończynach, obfite portki,
obficie owłosiony ogon, z wiszącym włosem. Na głowie, wewnątrz uszu,
na przednich stronach kończyn i łapach włos krótki. Dłuższy i bardziej
obfity na szyi, niemalże tworzy kryzę. Pióra na tylnych stronach kończyn
przednich do nadgarstka, wyraźne portki na tylnych stronach ud.

Umaszczenie:

Czarna z podpalaniem w odcieniu czerwonawym, płowym, żółtym lub
jasnoszarym. Jednolicie czarna lub szara, śniada, czaprakowa – z maską.
Mała, nierzucająca się w oczy, biała plamka na piersi i jaśniejsza maść na
wewnętrznej stronie nóg dopuszczalne, ale niepożądane. Nos zawsze
czarny, bez względu na umaszczenie. Brak maski, bardzo jasne oczy,
jasne lub białe znaczenia na piersi i wewnętrznej stronie nóg, jasne pazury
lub rudy koniec ogona należy oceniać jako niedostatki pigmentacji.

Wymiary psa:

Wysokość w kłębie 60 do 65 cm

Waga 30 do 40 kg.

Wymiary suki:

Wysokość w kłębie 55 do 60 cm

Waga 22 do 32 kg.

Wady:

Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia.

Wady duże:

• Wszelkie odchylenia od wzorca, mające znaczny wpływ na użytkowość psa.
• Uszy nisko osadzone, miękkie, nie dość sztywne, załamane.
• Pies o zbyt długich, nieproporcjonalnych kończynach.

Wady uzębienia:

• Braki zębowe, które nie są wadami dyskwalifikującymi.
• Wszelkie odchylenia od nożycowego zgryzu, które nie są wadami
• dyskwalifikującymi.

Wady dyskwalifikujące:

• Słabość charakteru jak agresja, lękliwość, gryzienie ze strachu.
• Stwierdzenie dysplazji w stopniu średnim i ciężkim.
• Wnętrostwo jedno- lub obustronne, niedostatecznie rozwinięte
• lub niejednakowe jądra.
• Ślady korekcji uszu lub ogona.
• Wyraźne wady budowy.
• Braki zębowe: brak jednego przedtrzonowca P3 i jeszcze jednego zęba, brak kła, przedtrzonowca P4, trzonowca M1 lub M2, brak 3 lub więcej jakichkolwiek zębów.
• Zgryz: tyłozgryz większy niż 2 mm, przodozgryz, wszystkie siekacze w zgryzie cęgowym.
• Albinizm

Uwaga:

Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.